آمارها نشان می‌دهند که سینما در نوروز پاخورِ بهتری دارد. که شاید یک دلیل‌اش این باشد: مردم دوست دارند آن موقع به سینما بروند. و این موضوع به هیچ‌کس ربطی ندارد جز خودشان! اگر راضی نشدید پس این یکی را داشته باشید: ایرانیان از دیرباز (دوران هخامنشی به این‌سو) پیوندِ فرهنگیِ ناگسستنی‌ای با هنرِ نمایش داشته و کُشته‌مرده‌اش بوده‌اند.
یک مَثَل قدیمیِ ایرانی (که شاید تا به حال نشنیده باشیدَش) می‌گوید: «سالی که نکوست از بهارش پیداست.» ایرانیان، پیروِ همین مثل، هم‌زمان با دگرگون‌شدنِ سال به مکان‌هایی شبیهِ سالن‌های امروزی هجوم می‌بردند تا بلکه با این حرکتِ مقطعی، پررونق‌بودن‌شان را تا پایان سال تضمین کنند و الحقُ والانصاف خوب هم جواب می‌گرفتند. این سنّت البته تا به امروز پابرجا مانده است منتها با این تفاوت که قدیم‌ترها سینمارفتن و تماشاکردنِ فیلم در سالن، برای خودش آداب‌ورسومی داشت. اما متأسفانه چندین سال است که هجومِ فرهنگِ از راهِ راست‌خارج‌شده‌ی غرب به کشورمان، ما را از آیینِ اصیلِ «سینمارَویِ ایرانی» دور کرده است. بنابراین شاید بد نباشد که پیش از فرارسیدنِ نوروز یک بار دیگر به آن آیینِ غنی بازگردیم و اصول‌اش را با هم مرور کنیم.
غلاف‌کردنِ تلفنِ همراه تا پایان فیلم
اگر منتظر تماس کسی هستید و یا فکر می‌کنید که موقعِ نمایشِ فیلمْ کارِ تلفنیِ ضروری‌ای برای‌تان پیش می‌آید، تو را جانِ هرکه دوست دارید بی‌خیالِ سینمارفتن شوید و لااقل برای رعایتِ حقوقِ دیگر تماشاگران هم که شده، گوشی‌تان را برای دو ساعت بگذارید کنار. البته همه‌اش این نیست. نورِ صفحه‌ی گوشی هم به همان اندازه (صحبت‌کردن با تلفن) می‌تواند حواسِ اطرافیان را پرت کند و آزاردهنده باشد. پس یا پیش از خاموش‌شدنِ چراغ‌های سالنْ نورِ صفحه را کم کنید و یا این‌که موقعِ خواندن و فرستادنِ پیام، گوشی را بگذارید روی پای‌تان و دست‌تان را جلویش حائل کنید.
پاشیدنِ عطر و ادکلن به مقدار کافی
در نوروز همه دوست دارند که هم‌چون گل‌های بهاری خوش‌بو و عطرآگین باشند. لابد به همین خاطر است که سرانه‌ی مصرف عطر و ادکلن در این وقتِ سال چند گالن افزایش می‌یابد.
اصلاً تعارفی در کار نیست. باور بفرمایید که رایحه‌ی طبیعیِ بدن‌تان از خیلی عطر و ادکلن‌ها خوش‌بوتر است. ولی باز هم اگر می‌خواهید بوی متفاوتی را به مشامِ دیگران برسانید لطفاً از یک نوع عطر/ ادکلن استفاده کنید. مطمئن باشید که همان یکی جوابگوست و بدن‌تان را خوش‌بو می‌کند. نیازی نیست که چند بِرندِ جورواجور را با هم قاطی کنید. در ضمن، خودتان را با عطر و ادکلن شست‌وشو ندهید، چند «پیس» کفایت می‌کند.
خودداری‌کردن از نقدِ سرپایی در حالت نشسته
حدس‌زدنِ رویدادهای بعدی و بازگوکردن‌شان برای بغل‌دستی و جلودستی و حتی پشت‌سری، شما را در نظر دیگران تبدیل به پروفسوری همه‌چیزدان نمی‌کند؛ نقدکردنِ هم‌زمانِ فیلم هم همین‌طور. پس خیلی راحت لم بدهید به صندلی‌تان و بدون پچ‌پچ‌کردن با این‌وآن، فیلم را تا پایان دنبال کنید. نقدها را بگذارید برای بیرونِ سالن، کافه، تلگرام، واتس‌اپ و…
میل‌کردنِ چیپس و پفک در لیوان‌های کاغذی
در مضربودنِ این‌دو هیچ شکی نیست ولی سالی یک بار خوردن‌شان اشکالی ندارد. بعضی فیلم‌ها واقعاً می‌طلبند که با چیپس و پفک برویم به تماشای‌شان. اما صدای خش‌خشِ بسته‌های‌شان را چه کنیم؟ انصافاً بدجور روی مخ‌اند…
پیشنهادِ نجات‌بخش: پیش از ورود به سالنْ لیوانِ کاغذیِ بزرگ تهیه کنید و چیپس و پفک را بریزید توی‌اش. خدا خیرتان بدهد.
