قانون «دگما ۹۵» که چند فیلم‌ساز اسکاندیناوی (از جمله لارنس فون‌تریر و مارک وینتربرگ) عرضه کردند ده ماده داشت. یکی از قانون‌ها این بود که فیلم‌برداری باید در لوکیشن طبیعی و دست‌نخورده انجام شود و هیچ وسیله‌ای نباید به صحنه اضافه شود. فیلم‌برداری باید در مکانی صورت بگیرد که وسیله‌ی مورد نظر از قبل در آن‌جا قرار داشته. قانون دیگر این بود که نباید از موسیقی استفاده شود مگر این‌که به دلیلی در صحنه و هنگام رخ دادن قصه جلوی دوربین، موسیقی پخش شود… فول فرونتال (بی‌پرده در برابر دوربین) واکنش تأخیری استیون سودربرگ به چنین بیانیه‌ای بود. او که فیلم‌های پرخرجی مثل قاچاق، ارین براکوویچ و یازده یار اوشن را در کارنامه داشت این فیلم می‌نی‌مالیستی را در هجده روز فیلم‌برداری کرد. او بعدها هم فیلم‌های کم‌هزینه‌ای مثل حباب، تجربه‌ی دوست‌دختر و… را تجربه کرد. سودربرگ به همراه فیلم‌نامه، یک قانون ده ماده‌ای هم برای بازیگران مورد نظرش فرستاد:
یک: تمام لوکیشن‌ها واقعی هستند.
دو: باید خودتان به محل فیلم‌برداری بیایید. اگر نمی‌توانید راننده‌ای می‌فرستیم تا بیاوردتان اما احتماًلاً سوژه‌ی خنده خواهید شد. در ضمن، حتماً تنها باید بیایید.
سه: پذیرایی در کار نخواهد بود. باید با شکم سیر سر صحنه حاضر شوید. می‌توانید هر چه دوست دارید بخورید.
چهار: لباس‌های‌تان را خودتان تهیه کنید.
پنج: مسئولیت نگهداری لباس‌ها هم با خودتان است.
شش: هیچ اتاق مخصوصی برای استراحت نداریم. تهیه‌کننده تلاشش را خواهد کرد که جایی برای‌تان پیدا کند. اما اصلاً رویش حساب نکنید. اگر لازم است که ضمن کار، گاهی خلوت خودتان را هم داشته باشید کور خوانده‌اید.
هفت: از هرگونه بداهه‌پردازی استقبال می‌کنیم.
هشت: از شما درباره‌ی شخصیت خودتان می‌پرسیم. هر چیزی بگویید ممکن است در فیلم استفاده شود.
نه: از شما درباره‌ی شخصیت دیگران هم می‌پرسیم. هر چیزی بگویید ممکن است در فیلم استفاده شود.
ده: چه بخواهید چه نخواهید به‌تان خوش خواهد گذشت.
در این فیلم جولیا رابرتز، کاترین کینر، مری مک‌کورماک، بلر آندروود، دیوید هاید پیرس و براد پیت و… بازی کردند. هزینه‌ی تولید در کل دو میلیون دلار شد یعنی یک‌دوازدهم دستمزد معمول خانم رابرتز در فیلم‌های دیگرش.