سرمقاله‌ی سال ۹۲

نوروز ۸۷ آغاز به کار کردیم و هر سال با نوروز و بهار یک سال بزرگ‌تر می‌شویم. و خودمانیم چه مناسبت خوبی است برای تولد. بالا و پایین زیاد داشتیم. اصلا خیلی وقت‌ها در کما بودیم ولی باز هم با پررویی هستیم. در این وضعیت اجتماعی و اقتصادی، همین دوام آوردن هم غنیمت است. شاید می‌شد خیلی فعال‌تر باشیم اما راستش هرگز به اندازه‌ی کافی نویسنده نداشتیم. زور که نیست. آدم‌ باید دست و دلش برود تا برای جایی بنویسد و خودمان هم می‌دانیم نوشتن در آدم‌برفی‌ها منفعتی برای کسی ندارد و صرفا یک کار دلی است. دل هم که قربانش برویم در این وانفسا که حالی به آدم نمی‌ماند کارش سخت‌تر از همیشه است. خلاصه‌اش این‌که بی‌خیال همه‌ی آرزوهای محال و کم‌وکاستی‌ها. همین‌که دست‌وپاشکسته و چپرچلاق، هنوز هم هستیم و هر سال نوروز را در کنار هم می‌گذرانیم، یک دنیا می‌ارزد.

امیدواریم سال ۹۲ برای همه‌مان سال بهتری باشد؛ بهتر از سالی که گذشت و کم‌تر کسی حالش خوب بود؛ از سواره تا پیاده، از دارا تا ندار. از این‌که در هیاهوی فضای مجازی و میان این همه سایت خوشگل و خوش‌رنگ، چند دقیقه را هم در این کلبه‌ی درویشی گذراندید به خود می‌بالیم.

از کران تا به کران لشکر ظلم است ولی

از ازل تا به ابد فرصت درویشان است…(حضرت حافظ)

۳۰ اسفند ۱۳۹۱

رضا کاظمی