نگاهی به پسر آدم، دختر حوا ساخته رامبد جوان

کمدی یکی از مهمترین ژانرهای سینمایی است و نخستین شاهکارهای تاریخ سینما در این ژانر ساخته شده اند و برای ما که اصولا آدم‌های غمگینی هستیم ، کمدی از نان شب واجب‌تر است و هیچکدام از کمدی‌های امسال را که گفته می‌شود اغلبشان ضعیف بوده اند و …اینها را قبلا گفته‌ام. نه؟ بگذریم!

باید اعتراف کنم که آخرین ساخته رامبد جوان فراتر از حد انتظارم بود. یک کمدی رمانتیک آبرومند که بر خلاف فرمایش منتقدان رسانه ملی نه از دقیقه ۲۰ که از همان آغاز، پایانش معلوم بود. اما کارگردانی سنجیده رامبد جوان از آن فیلمی جذاب و پر کشش ساخته است. فیلمی که یک شاهکار سینمایی نیست اما در وضعیت کنونی سینمای ما فیلمی محترم است.

رامبد جوان را دوست دارم. بازیگر شیرینی است. از همان‌ها که طنز در خون‌شان است و بی ادا و اطوار هم به اندازه‌ی کافی جذاب هستند. این بار نیز وسوسه کارگردانی‌اش انصافا نتیجه خوبی داشته است. فیلمی قابل تامل که با هر لغزش کوچکی می‌توانست به بیراهه بیفتد، اما با هوشمندی کارگردان، خود را از این لغزش‌های احتمالی رهانیده است.

ماجرای جدال دو وکیل جوان که سرشان کلاه رفته و با هم همسایه شده اند و در تلاش برای حذف یکدیگر ‌اند و عشقی که بناست در لایه‌ی زیرین این کلنجارها و تنش‌ها شکل بگیرد. از طرفی این دو وکیل در رقابتی که برای حذف یکدیگر در پی می‌گیرند، به طور همزمان وکالت زوجی جوان و در آستانه جدایی را بر عهده می‌گیرند که نسبت به خودشان کاراکترهایی سنتی‌تر به شمار می‌روند. تلاشی که مرحله به مرحله پیش می‌رود و شروطی که پشت سر هم اضافه می‌شوند تا این دو بیشتر همسایه بمانند و عشقی که بناست زاده شود شکل بگیرد و بارور شود.

کشیدن ماجرای فیلم به دعواهای خانوادگی و صف بندی  زنانه مردانه آن، پتانسیل لازم برای سقوط فیلم را فراهم می کند: سقوط به ورطه‌ی یک سونگری به جنسیت. حضور مهناز افشار برای تبدیل فیلم به« آتش بس» بهانه‌ی خوبی است. اما نگاه منصفانه رامبد جوان به هر دو جنس و عدم قضاوت درباره محق بودن هر یک از آن‌ها کمک زیادی به روند فیلم کرده است. شاید اوج این نگاه علی السویه در سکانسی باشد که پس از تصویب قانون در مجمع تشخیص مصلحت نظام به نفع زنان، پسر بچه شیرین و حاضر جواب فیلم بدون حرف و حدیث از پدر جدا شده و به سمت مادر می‌رود.

بازی بازیگران فیلم قابل قبول است. هر چند کاراکتر مهناز افشار شباهت زیادی به برخی از کاراکترهای قبلی اش دارد، اما شخصیت‌پردازی درست و اجتناب از حرکات غلو شده و جست و خیزهای  همیشگی، از او کاراکتری باورپذیر و گرم ساخته است. همچنین نخستین تجربه حامد کمیلی در نقشی کمدی که در ابتدای فیلم کمی توی ذوق می زند، خوب از کار در آمده است. انتخاب او نشان از هوشمندی کارگردان دارد. اگر کمی کج سلیقگی صورت می‌گرفت و از سوپر استارهای همیشه حاضر در چنین نقش‌هایی استفاده می شد، احتمالا فیلم به ورط‌ه‌ی تکرار  سقوط می‌کرد. زوج شیلا خداد و رامبد جوان نیز سیمایی باور پذیر ارائه می‌دهد. خصوصا شخصیت درون‌گرای رامبد جوان که از خود کلیشه زدایی کرده، دلنشین از آب درآمده است.

فیلم «پسر آدم، دختر حوا » داستان عشق است. یک لاو استوری کوتاه که به‌ آن شاخ و برگ داده شده است. داستان آدم‌هایی که یکدیگر را دوست دارند و سرانجام بناست این عشق را به هم هدیه کنند. هر چقدر هم که لابه لای پیچ و خم زندگی روزمره و درگیری‌های بین سنت و مدرنیته از هم دور شده باشند و هر قدر هم دیوار سنگی غرور بین‌شان حائل شده باشد و …

اما فیلم نقاط ضعفی نیز دارد. نخست این که کمی طولانی است. سکانس راهپیمایی بیش از اندازه مورد تاکید قرار گرفته است. شخصیت پدر با بازی فرامرز صدیقی کاملا زائد است و هیچ کمکی به پیشبرد درام نمی‌کند. سکانس گفتگوی تلفنی مینا با مادر فرهود خیلی نچسب و نخ نماست و…

اما کمدی موقعیت فیلم تصاویر جذابی آفریده است. سکانس شربت خوردن فرهود از لیوان دندان آقای قنبری یا سکانس‌های مربوط به ورود دزدانه‌ی فرهود و مینا به اتاق‌های هم یا سکانس خروج پابرهنه مینا از دفتر فرهود و …همه از این دست هستند. همچنین سکانس ماقبل پایانی و حضور پلیس و استفاده‌ی هوشمندانه‌ی فرهود از موقعیت خلق شده برای بیان عشقش به مینا نیز سکانسی جذاب و در واقع گره گشایی‌ چیره دستانه‌ای است.

کمدی برای ما که آدم‌های غمگینی هستیم  از نان شب هم واجب‌تر است. این را دوبار گفتم. نه؟