شعری از یاسمن بهار

یک قطره اشک بود که در مرگ زاده شد

تاوان آن گنـاه نخستیـن که داده شد

آن زخم‌های یک به یک آغشته‌ی جنون

بر مستی نـگاه تو افتـاد و باده شد

دردی همیشه ساکت و تبدار می‌کشید

رنجی که با صدای قدم‌هات ساده شد

لب‌هاش خنده می‌زد و دل بیقرار بود

چشمش پر از غروب و تبسم به جاده شد

پرواز بال‌هـای سپیدی صـداش کرد

همچون نسیم، نرم، سبک، بی اراده شد

دستی به پیش آمد و او هم در انتظار

آرام از قـطار زمـانش پیـاده شـد