به پیشواز عیار چهارده

شاید عیار ۱۴ را به اندازه نفس عمیق دوست نداشته باشیم ولی عیار۱۴ بعد از چند سال از گذشت نفس عمیق فیلم قبل قبولی از پرویز شهبازی است .

شهبازی در این فیلم با شناخت درست از فیلم نامه به خوبی فیلم را از یک روایت ساده و کلاسیک خارج می کند و حرف خود را می زند .

عیار۱۴ با آن روایت وسترن وارش به جای قرار دادن ۲نفر در مقابل هم (محمدرضا فروتن ، کامبیز دیرباز ) ، فرد را در مقابل خودش قرار می دهد آن هم در فضایی لامکان که گویا آخر الزمان فرارسیده است . هیچ کس نمی تواند محمدرضا فروتن را نجات دهد .

پرویز شهبازی با تیزهوشی جای قهرمان و ضد قهرمانش را عوض می کند و با گذشت فیلم نقاب از چهره قهرمانش که قرار است با او همذات پنداری کنیم بر می دارد و چهره واقعی اش را به ما نشان می دهد .

عیار۱۴ از معدود فیلم هایی است که از لوکیشن‌های فیلمش به خوب یبهره می گیرد، فضای سرد و گرفته شهر به طرز عجیبی با روابط بین انسان های شهر و حالات درونی شخصیت‌ها ارتباط دارد و نزدیک است .

عیار۱۴ که می‌توانست یک داستان ساده از یک انتقام و کینه ی قدیمی باشد به برزخی برای محمدرضا فروتن تبدیل می شود که او را در مقابل اعمالش تنها می‌گذارد . عیار۱۴  با قرار دادن رگه‌هایی از درام به بیان روابط میان محمدرضا فروتن و دوست دخترش نیز می‌پردازد . عیار ۱۴ در شخصیت‌پردازی فوق العاده است ، چنان کامبیز دیرباز را به ما نشان می دهد که گویا بعد از ۵ سال با یک نقشه و با عزمی راسخ برای انتقام وارد شهر شده است. به سکانس ورودش به شهر توجه کنید، با تخمه هایی در جیب و گام هایی استوار به سوی هدفش گام بر می دارد .

اگر آن سکانس انفجار کامیون خوب از کار در می آمد بیشتر و بیشتر می‌شد به این فیلم افتخار کرد ولی حیف از که در ایران دست و پای کارگردانان بسته است .

در پایان  می‌توان به کارگردانی افتخاری کیارستمی برای سکانس آخر اثر اشاره کرد که چه باشکوه فیلم را به پایان می‌برد ، کامبیز دیرباز سوار بر ماشین در اعماق برف ناپدید می‌شود و موسیقی جاودانه آداجیوی آلبینونی مو بر تن بیننده سیخ می‌کند .

عیار۱۴ را می‌توان دوست داشت به خاطر نکته‌ها و ظرایف هوشمندانه‌ای که دارد و به شهبازی برای خلق آثاری درخور  و باارزش امید بست، چون کارش را خوب انجام داده است.