چند شعر ژاک پره ور

Jacques Prévert

Chanson pour les enfants l’hiver (poème) 

Dans la nuit de l’hiver 

Galope un grand homme blanc 

C’est un bonhomme de neige 

Avec une pipe en bois, 

Un grand bonhomme de neige 

Poursuivi par le froid.

Il arrive au village. 

Voyant de la lumière 

Le voilà rassuré. 

Dans une petite maison 

Il entre sans frapper ; 

Et pour se réchauffer, 

S’assoit sur le poêle rouge, 

Et d’un coup disparaît. 

Ne laissant que sa pipe 

Au milieu d’une flaque d’eau, 

Ne laissant que sa pipe, 

Et puis son vieux chapeau.

ترانه برای کودکان زمستان

در شب زمستان

می دود مردی سفید و بلندقد

می دود مردی سفید و بلندقد.

او یک آدمک برفی ست

با پیپ چوبی

یک آدمک برفی بلندقد

به تنگ آمده از سرما.

می رسد به دهکده

می رسد به دهکده

و چه دلگرم می شود

با دیدن نور.

به یک خانهء کوچک

بی در زدن وارد می شود

و می نشیند کنار آتش شعله ور 

تا خود را گرم کند 

و در یک چشم به هم زدن ناپدید می شود

چیزی برجای نمی ماند جز پیپ اش

وسط یک چالهء آب

چیزی برجای نمی ماند جز پیپ اش

و کلاه کهنه اش….

Alicante

Une orange sur la table  

Ta robe sur le tapis  

Et toi dans mon lit  

Doux présent du présent  

Fraîcheur de la nuit  

Chaleur de ma vie. 

یک پرتقال بر میز

پیراهن ات بر فرش

و تو در بسترم

حضور شیرین لحظهء حال

طراوت شب

گرمای زندگی ام

.Le miroir brisé

Le petit homme qui chantait sans cesse 

le petit homme qui dansait dans ma tête 

le petit homme de la jeunesse 

a cassé son lacet de soulier 

et toutes les baraques de la fête 

tout d’un coup se sont écroulées 

et dans le silence de cette fête   

dans le desert de cette fete 

j’ai entendu ta voix heureuse 

ta voix déchirée et fragile 

enfantine et désolée 

venant de loin et qui m’appelait 

et j’ai mis ma main sur mon coeur 

où remuaient 

ensanglantés 

les septs éclats de glace de ton rire étoilé.

آینهء خردشده

آدمکی که می خواند بی وقفه

آدمکی که می رقصید در سرم

آدمک جوانی

پاره کرد بند کفش اش را

و همهء غرفه های جشن

برچیده شدند یکباره

و در سکوت این جشن

در خلوت این جشن

شنیدم صدای شادمان تو را

صدای پرشکن و شکننده ات را

کودکانه و غمگین

که می آمد از دوردست و صدایم می زد

و دستم را بر قلبم گذاشتم

جایی که می لرزید

خون آلود

درخشش هفت تکهء بلورین از ستارهء خنده ات

 La chanson des escargots qui vont à l’enterrement 

Jacques Prévert

           A l’enterrement d’une feuille morte 

Deux escargots s’en vont 

Ils ont la coquille noire 

Du crêpe autour des cornes 

Ils s’en vont dans le soir 

Un très beau soir d’automne 

Hélas quand ils arrivent

C’est déjà le printemps 

Les feuilles qui étaient mortes 

Sont toutes réssucitées 

Et les deux escargots 

Sont très désappointés 

                                                  Mais voila le soleil  

Le soleil qui leur dit 

      Prenez prenez la peine 

La peine de vous asseoir 

Prenez un verre de bière 

Si le coeur vous en dit. 

Prenez si ça vous plaît 

L’autocar pour Paris 

Il partira ce soir 

Vous verrez du pays 

Mais ne prenez pas le deuil 

C’est moi qui vous le dit 

Ça noircit le blanc de l’oeil 

Et puis ça enlaidit 

Les histoires de cercueils 

C’est triste et pas joli 

Reprenez vous couleurs 

                                                Les couleurs de la vie 

Alors toutes les bêtes 

Les arbres et les plantes 

Se mettent a chanter 

A chanter a tue-tête 

La vrai chanson vivante 

La chanson de l’été 

Et tout le monde de boire 

Tout le monde de trinquer 

C’est un très joli soir 

                                              Un joli soir d’été  

Et les deux escargots 

S’en retournent chez eux 

Ils s’en vont très émus 

Ils s’en vont très heureux 

Comme ils ont beaucoup bu 

Ils titubent un petit peu 

                                            Mais la haut dans le ciel 

La lune veille sur eux.

«ترانهء حلزونهایی که به خاکسپاری می روند »

به خاکسپاری یک برگ مرده می روند

دو حلزون

که صدف هایشان سیاه است

نوار سیاه عزاداری بر شاخک هایشان بسته اند

بعدازظهر راه می افتند

یک بعدازظهر بسیار زیبای پاییز

اما حیف که وقتی می رسند

دیگر بهار شده

برگهایی که مرده بودند

همه باز جان گرفته اند

و دو حلزون

حسابی سرخورده می شوند.

اما خورشید را ببین!

خورشید که بهشان می گوید

صبر کنید تحمل داشته باشید

لطف کنید بنشینید

لیوانی شراب بیاشامید

اگر قلب تان چنین فرمان می دهد.

اگر دل تان می خواهد

سوار اتوبوس پاریس بشوید

امشب حرکت می کند

شهر را تماشاکنید

اما ماتم نگیرید

من دارم بهتان می گویم

این کار روشنی چشم را تیره و تار می کند

از ریخت می اندازدش

ماجراهایی که به تابوت مربوط بشوند

غم انگیز اند و نازیبا

رنگ هایتان را باز پس گیرید

رنگ های زندگی را.

پس همهء جانوران

درختان و گیاهان

شروع می کنند به آواز خواندن

به خواندن از ته دل

آواز حقیقی زنده

آواز تابستان

و همه می نوشند

همه جام ها را بهم می زنند.

شب بسیار دلپذیری ست

یک شب زیبای تابستان

و دو حلزون

برمی گردند به خانه شان

حسابی هیجان زده راه می روند

حسابی سرحال راه می روند

آخر خیلی نوشیده اند

کمی تلوتلو می خورند

ولی آن بالا در آسمان

ماه پیر بر فرازسرشان می درخشد