بعضیهامان بدعادت شدهایم. تصور میکنیم «چیزهای خوب» همه در پایتختاند و آنجا باید دنبالشان گشت. مثلاً همین کارگاههای بازیگری. بعضیها حاضر اند N کیلومتر راه را تا تهران بپیمایند و مبلغ هنگفتی را هزینه کنند ولی…

بعضیهامان بدعادت شدهایم. تصور میکنیم «چیزهای خوب» همه در پایتختاند و آنجا باید دنبالشان گشت. مثلاً همین کارگاههای بازیگری. بعضیها حاضر اند N کیلومتر راه را تا تهران بپیمایند و مبلغ هنگفتی را هزینه کنند ولی…
سینما، هنر- رسانهی دوران مدرن است؛ مدرنیتهای که تفرد و تنهایی میآفریند. انسان مدرن تنها است و به دنبال تنهایی است. به تعبیر یونگ در فرایند تفرد، خودآگاه و ناخودآگاه یکپارچه میشوند و موجودیتی جدید مییابند. مدرنیته به تمام وجوه گوناگون زیستجهان انسانها راه مییابد. حضور در سینما تجربهای فرهنگی است و سالن سینما به تعبیر بارت محل حضور «دسترسی»-availability- و جنبوجوش بدنها است. در سالن سینماست که جوهرهی جذابیت فیلم حاصل میشود؛ تاریکی سالن سینما و فردیت دنیای مدرن، تقارنی ماهوی دارند و این جذابیت به عقیدهی بارت در نمایش تلویزیونی از بین میرود.
در اغلب آثار آنتونیونی، آدمها مهمتر از ماجرایی هستند که در اطرافشان شکل میگیرد. نماهای طولانی پرسه زدنهای طولانی در محیطهایی که گویی عاری از هرگونه جنبندهایاست، تصویری تکرار شونده و موتیف گونهی فیلم های آنتونیونیاست.