سینما، هنر- رسانه‌ی دوران مدرن است؛ مدرنیته‌ای که تفرد و تنهایی می‌آفریند. انسان مدرن تنها است و به دنبال تنهایی است. به تعبیر یونگ در فرایند تفرد، خودآگاه و ناخودآگاه یکپارچه می‌شوند و موجودیتی جدید می‌یابند. مدرنیته به تمام وجوه گوناگون زیست‌جهان انسان‌ها راه می‌یابد. حضور در سینما تجربه‌ای فرهنگی است و سالن سینما به تعبیر بارت محل حضور «دسترسی»-availability- و جنب‌وجوش بدن‌ها است. در سالن سینماست که جوهره‌ی جذابیت فیلم حاصل می‌شود؛ تاریکی سالن سینما و فردیت دنیای مدرن، تقارنی ماهوی دارند و این جذابیت به عقیده‌ی بارت در نمایش تلویزیونی از بین می‌رود.

خواندن نوشته →

در اغلب آثار آنتونیونی، آدم‌ها مهم‌تر از ماجرایی هستند که در اطرافشان شکل می‌گیرد. نماهای طولانی پرسه زدن‌های طولانی در محیط‌هایی که گویی عاری از هرگونه جنبنده‌ای‌است، تصویری تکرار شونده و موتیف گونه‌ی فیلم های آنتونیونی‌است.

خواندن نوشته →