شعری از رضا کاظمی

تقصیر باد نیست

تقصیر گیسوان لخت سیاهت است

که طبق اساسنامه باید قیچی شود

از یک ثانیه قبل از لبخندت

تا جایی که دست به آسمان می بری

و بی احتیاط به ابرها اشاره می کنی

که شبیه چند فیل سفید  و یک توله فیل کوچولو

در حال فروپاشیدن اند

تقصیر من نیست

من در تمام سالهای بی رسم و راه جوانی

حتی برای یک فریم هم که شده

توی قاب هیچ کس نمانده ام

بی خواب ، کوچه های شهر را دوره کرده ام

و هر چند قدم

برای ادای توضیحات سیگاری گیرانده ام